Sheila Sitalsing presenteert zaterdag Andere Tijden

Sitalsing groeit op in Curaçao. Wanneer zij op haar zeventiende in Nederland komt wonen, valt ze van de ene verbazing in de andere. Op Curaçao leren zij en haar klasgenoten van alles over Willem van Oranje; in Nederland leren kinderen niets over Alonso de Ojeda of Tula.

Nadat ze haar studie economie heeft afgerond, begint ze als verslaggever bij het Rotterdams Dagblad. Hierna is ze eerst redacteur en later correspondent Europese Unie bij Elsevier. Begin 2004 vervolgt ze haar loopbaan bij de Volkskrant.

Hoewel ze zichzelf geen historicus noemt, gaat ze vaak wel op dezelfde wijze als historici te werk; ze is een speurder, op zoek naar feiten en cijfers, naar gebeurtenissen en opvattingen, van nu en van toen.

Nieuwe perspectieven
Als journalist en columnist meent Sitalsing dat historisch bewustzijn van groot belang is binnen haar werkveld, omdat je zonder een dergelijk bewustzijn historische gebeurtenissen maar heel beperkt in een groter kader kunt plaatsen.

Volgens Sitalsing biedt Andere Tijden geregeld een nieuw perspectief op de actualiteit; iets dat zijzelf - op een heel andere manier - in haar stukjes ook probeert. Het verzoek om de uitzending over roken te presenteren, past haar dus perfect.

Klikspanen
Ze brengt in het verleden genoeg tijd tussen de rookwalmen door; haar vader, die arts is, rookt, en ook haar echtgenoot steekt in de eerste jaren van hun relatie graag een sigaretje op. Op redacties waar ze werkt staat het blauw van de rook.

Na de invoering van het rookverbod stellen diezelfde redacties een kliklijn in waar anoniem geklaagd kan worden over rokende collega’s. Daar moet Sitalsing weinig van hebben: “bij collega’s die zo’n kliklijn bellen, zou ik nooit aankloppen als het oorlog wordt.”

Ze vindt het fijn dat ze haar eerste kind mee kan nemen naar een rookvrij café. Voor wie er geen behoefte aan heeft is het prettig niet de hele dag in andermans rook te hoeven zitten.

Tegelijkertijd kan men ook overdrijven. Roken is volgens haar geen criminele daad. Zeker, roken veroorzaakt mogelijk een gruwelijke dood, maar zolang men het buiten doet, of in eigen huis of auto, maakt het haar weinig uit. Bovendien, “je moet toch érgens aan doodgaan.”

Ze hoopt dat de uitzending de kijker verrast. Het is makkelijk te vergeten hoe gewoon roken vroeger was. Degenen die tegen de stroom in roeiden werden uitgelachen en weggezet als rare fundamentalisten. En tóch; vandaag de dag zie je niemand meer een sigaret opsteken in de trein of op kantoor...