Toen marathons nog alleen voor mannen waren

Kathrine Switzer is dol op hardlopen en traint met het mannenteam van de Universiteit van Syracuse. Tijdens een van haar trainingen oppert Kathrine bij haar coach Arnie of ze welkom zou zijn bij de marathon in Boston. Arnie is er niet zo zeker van. Echt verboden is de deelname niet, maar kan Kathrine het wel aan?

Kathrine stelt voor de 42,195 kilometer met Arnie een keer te oefenen. Als het haar niet lukt, dan doet ze niet mee. Mocht het haar wel lukken dan helpt Arnie haar met de training. Met gemak loopt Kathrine de kilometers en ze besluit er voor de zekerheid nog acht kilometer aan toe te voegen. Van Arnie, die mee rende, is aan het eind van deze race niet veel over en het inschrijfformulier wordt ingevuld. 

Na maanden trainen vertrekt Kathrine naar Boston met haar vriend Tom, medestudent John en coach Arnie. Vriend Tom heeft niet getraind maar moet en zal ook mee doen. Als een vrouw het kan, dan kan hij het ook. Eenmaal bij de start krijgt Kathrine veel positieve reacties van de deelnemers om haar heen.

Bij de start valt het vriend Tom op dat Kathrine lippenstift draagt. “Haal je lippenstift eraf, straks hebben ze door dat je een vrouw bent.” Kathrine weigert dit “ik draag altijd lippenstift, ik haal het er niet vanaf”.  

Het begin van de marathon verloopt rustig en de groep krijgt veel positieve reacties van deelnemers om hen heen. “Arnie en Tom waren in hun element. Ze renden met mij, een vrouw!” Maar al snel wordt de groep door een bus met zowel pers als organisatoren opgemerkt.

Woedend stormt organisator Jock Semple op Kathrine af. “Wegwezen uit mijn race en geef mij je rugnummer” roept de organisator terwijl hij probeert Kathrine uit de race te trekken. Kathrines vriend Tom trekt de organisator van Kathrine af. Dit alles voltrekt voor de ogen van de pers.

De pers verdwijnt uit het zicht en Katherine rent verward verder. “Ik voelde me vreselijk, was ik maar nooit naar Boston gegaan”. Maar al snel verandert Kathrines schaamte in vastberadenheid. Tegen Arnie zegt ze: “Als ik nu stop dan wint Jock Semple en iedereen die denkt dat vrouwen geen marathons kunnen lopen.”

Na vier uur en twintig minuten bereikt Kathrine de finish. Tom die ongetraind aan de race begon, komt later binnen. Kathrine is de eerste vrouw die officieel de marathon uitloopt en wordt daarmee een symbool voor vrouwenemancipatie in de sport.

Hier houdt het voor haar niet op. Kathrine maakt zich in de jaren die volgen hard voor de deelname van vrouwen aan marathons. Pas in 1972 is het voor vrouwen officieel toegestaan en pas in 1984 wordt het vrouwenmarathon een Olympische sport.