Sint Maarten zamelt geld in voor Nederland

Dozen met kleding
De hulp vanuit de ‘overzeese gebieden’ komt snel op gang. Binnen een paar dagen wordt 1,5 miljoen gulden opgehaald. Dat komt neer op 15 gulden per gezinshoofd, een behoorlijk bedrag voor die tijd. Dit geld wordt ingezameld door kerken en particulieren.

Ook kinderen worden bij de acties betrokken. Mathias Voges is in 1953 negen jaar oud en herinnert zich nog de inzamelingsactie op zijn school op Curaçao: “Ik zat op een klein schooltje met 130 leerlingen maar er werden maar liefst twintig grote dozen met kleding ingezameld. Ik kreeg van mijn moeder handdoeken, kussenslopen en lakens mee.”

Grote indruk
“De omvang van de ramp was voor ons moeilijk te bevatten. Dit veranderde toen we na een paar weken een film over de watersnoodramp te zien kregen in de plaatselijke bioscoop. De film werd ingeleid door een historicus. Vervolgens kregen we de beelden van de watersnoodramp te zien. Al dat water maakte een grote indruk op ons.”

Op straat houden de bewoners van de Antillen ook collectes. Soms op ludieke wijze. Vooral de meisjes met ouderwetse Hollandse klederdracht vallen op: zij verleiden voorbijgangers met zelfgemaakte collectebussen van oud blik.

Shell en Esso
De jaren vijftig zijn economisch voorspoedige tijden op de Nederlandse Antillen. Anders dan in Nederland heeft het gebied niet te maken met een moeizame periode van wederopbouw na de Tweede Wereldoorlog.

Oliebedrijven Shell en Esso doen goede zaken. Dit blijkt ook uit de grote financiële bijdragen die deze bedrijven doen aan de wederopbouw. Shell en Esso sporen eveneens hun werknemers aan om gul te geven aan de Nederlandse slachtoffers.

Slaven op Curaçao
De inzamelingsactie voor de watersnoodramp in 1953 is zeker niet de eerste actie door de Antillen voor Nederland. In 1926 halen de inwoners van Curaçao al vijfduizend gulden op voor de slachtoffers van een grote overstroming van de Maas. In 1861 wordt na een overstroming van de Waal zelfs geld opgehaald bij slaven op Curaçao.