De bajes van Hazes

Kort en openhartig vertelt Hazes in het tv-programma Klasgenoten aan presentator Koos Postema over zijn tijd in De Corridor: “Je komt er alleen terecht als de officier van justitie ziet dat je geen crimineel bent.”

Op een van de ‘prestatieavonden’ in de jeugdgevangenis maakt Hazes eigenhandig een komische bewerking van West Side Story. Ook schrijft hij voor het weekblad van de gevangenis; De Corridorus. In De Corridor krijgt de jonge Hazes de kans om zich van zijn artistieke kant te laten zien. 

Kersthit
Na zijn verblijf in De Corridor werkt een nog onbekende André Hazes overdag als bloemenbezorger, grondwerker, bouwvakker, sloper, slagersknecht of marktkoopman. Maar ’s avonds is hij de zingende barman van café De Krommerdt in Amsterdam. Daar laat zijn neef Tonny Leroy hem op een avond in 1976 een zelfgemaakt melodietje horen.

Binnen een uur schrijft Hazes daarop de tekst van Eenzame Kerst; een relaas over een eenzame ziel, die achter tralies is beland omdat hij gestolen heeft voor zijn gezin. Ondertussen legt zijn vrouw het met een ander aan.

Voor de tekst van Eenzame Kerst combineert Hazes het verhaal van een cafébezoeker met zijn herinneringen aan De Corridor. De gevangenis waarin hij zeven jaar eerder als tiener werkloos, zonder opleiding, zonder vriendin en kind van gescheiden ouders zijn straf uit moet zitten. Maar waar hij ver voor de kerstdagen weer naar huis mag vertrekken.

De single Eenzame Kerst kan nog net voor de kerstdagen worden uitgebracht met de hulp van Willy Alberti. Binnen drie weken zijn er bijna zeventigduizend exemplaren van verkocht. Op de hitlijsten houdt Hazes ABBA achter zich. Het is zijn eerste grote hit.

Post uit de bajes
Vlak na zijn doorbraak wordt de jonge volkszanger met brieven overspoeld. Welke hem het meest aanspreken? “De post uit de bajes”, vertelt hij aan het Nieuwsblad van het Noorden, “toevallig heb ik net meer dan dertig kaarten naar een paar gevangenissen gestuurd. Ik denk dat ik heel wat mensen gelukkig heb gemaakt met dat simpele kaartje.”

Gevangenisliedjes
Hazes wil zelfs een lp maken met allemaal liederen over de gevangenis. Om zich optimaal in te leven laat hij zich in 1981 twee dagen lang opsluiten in een huis van bewaring aan de Weteringschans. Deze gevangenis is van een geheel andere orde dan de experimentele jeugdgevangenis De Corridor.

“Die muren met die teksten. Dan gaat er wat door je heen”, vertelt hij aan de communistische krant De Waarheid, “jammer dat ik niet écht in de gevangenis heb gezeten. Dan had ik nog veel mooiere teksten kunnen maken”. 

Het ‘Andre-Hazes-gevoel’
Een gevangenisplaat is er nooit gekomen. Maar Hazes blijft verbonden aan het gevangeniswezen. In december 1992 ontsnappen bosjes gedetineerden uit verschillende gevangenissen in Nederland.

Vier gedetineerden in Hoorn zagen de tralies door en vluchten via het raam door een aantal lakens aan elkaar vast te knopen. Uit een ziekenhuisgevangenis glipt een crimineel door het toiletraampje naar buiten. Drie anderen gaan minder zachtzinnig te werk: zij dwingen de bewakers met het mes op de keel de deuren te openen.

Justitie zoekt een verklaring voor het uitbraakvirus vlak voor de kerstdagen. “De kerst nadert en dan gaat wat wij wel eens het ‘Andre-Hazes-gevoel’ noemen weer opspelen”, vertelt een bewaarder aan het Nederlands Dagblad, “de angst voor een eenzame kerst”.

Hazes terug in De Corridor
André Hazes keert nog een keer terug naar de jeugdinstelling op 15 mei 1992. Niet als gedetineerde maar als gevierd artiest, omdat De Corridor 25 jaar bestaat.

Op de dag zelf komt hij uren te vroeg aan, zodat hij ruimschoots de tijd heeft om met de jongeren die zitten in gesprek te gaan. Ook brengt hij een bezoek aan zijn oude kamer. Het optreden voor de gevangenen duurt anderhalf uur, twee keer zo lang als afgesproken.

De beelden hierboven zijn nooit eerder op de televisie vertoond. We zien een zichtbaar gelukkige Hazes die samen met een onwaarschijnlijk vals zingende gedetineerde een van zijn allergrootste hits zingt: Zeg maar niets meer. Samen met Hazes blaast de jonge gedetineerde het publiek omver: “Maar als het straks beter gaat, hoop ik dat je voor me staat…”