Verdronken dorpen in Suriname

We staan oog in oog met een Surinaamse tragedie. Ver van het regenwoud, in de hoofdstad Paramaribo, start de regering eind jaren ’50 een vergaand ontwikkelingsplan. Een gigantisch stuwmeer en de bijbehorende waterkrachtcentrale moeten de kolonie veel voorspoed brengen. Dat hiervoor een gebied ter grootte van de provincie Utrecht onder water loopt en grofweg 5000 bewoners hun huis en haard moeten verlaten is geen obstakel.

Suriname staat bekend om de vele culturen die naast elkaar leven: Creolen, Hindoestanen en Europeanen. Het plan voor het stuwmeer treft de Saramaccaners, een bevolkingsgroep waarvan de stem in de koloniale maatschappij nauwelijks mee telt. Het zijn de nakomelingen van ontsnapte slaven die hun bestaan hebben opgebouwd in het Surinaamse regenwoud.

Het leven van de dorpelingen is eenvoudig en primitief. In ‘Nieuws uit de West’ zien we hoe de Surinaamse minister-president een bezoek brengt aan de dorpjes. Zodra de trom klinkt, verschijnen de dorpshoofden met hun eigen houten krukjes voor een zogenaamde kroetoe, een vergadering. Schijn bedriegt, de stem van de Saramaccaners doet er niet toe. De stuwdam is al in aanbouw en de komst van het water is onvermijdelijk.