Pim Fortuyn

Rond de eeuwwisseling was hij opeens daar: de boze witte burger. Boos, omdat er jarenlang niet naar hen was geluisterd. In Rotterdam heette hij Ronald Sørensen. Hij begon een nieuwe partij: Leefbaar Rotterdam. Met als lijsttrekker de man die zei wat zijn kiezers dachten: Pim Fortuyn. Drie maanden later was de politieke elite van Rotterdam weggevaagd. 

Precies vijf jaar geleden trad Pim Fortuyn uit de relatieve verborgenheid waarin hij jarenlang had verkeerd. Hij was wel geregeld in de publiciteit, maar zijn politieke aspiraties leken niet serieus. In het eerste deel van dit tweeluik ligt het accent op deze ommekeer. Van relatief onbekend criticus van het bestel ontwikkelde hij zich tot een politicus met potentie.

In deel twee veel aandacht voor de aantrekkingskracht van Fortuyn op een belangrijk deel van het electoraat. Er komen mensen aan het woord die in hem een nieuwe leider zagen, die hem in staat achtten Nederland te veranderen en die hem daarom wilden steunen. Onder hen ex-journalist Kees Sorgdrager, maar ook onbekende Fortuyn-fans. In dit deel de breuk met Leefbaar Nederland en de oprichting van de LPF. Het onderwerp eindigt op 6 maart met de triomf bij de Rotterdamse gemeenteraads-verkiezingen en het slotdebat op de tv, waarin Fortuyn met de verliezers Melkert en Dijkstal werd geconfronteerd.

Vorige week besloten de leden van de LPF dat hun partij dit jaar zal worden opgeheven. Zo verdwijnt een van de roerigste fracties uit de Nederlandse politieke geschiedenis. Vijf jaar geleden veroverde de partij, onder de spirituele aanvoering van Pim Fortuyn, vanuit het niets 26 zetels in de Tweede Kamer. Andere Tijden keert terug naar 2002, toen de ministers Eduard Bomhoff, Herman Heinsbroek en al die andere Fortuynisten elkaar 87 dagen lang in de haren zaten tijdens het eerste kabinet-Balkenende. In Andere Tijden nemen ze, vier jaar later, vol vuur de draad weer op.

6 mei 2002. De moord op Pim Fortuyn is wereldnieuws. Maar zijn stormachtige opkomst is dat zeker ook. Internationale journalisten van naam en faam trekken naar ons land om de revolutie in de polder te duiden. Fortuyns imago in Europa is extreem rechts, maar ook ‘openly gay’ en ‘slightly camp’. De ‘Dutch Dandy’ zelf is tot vlak voor de moord nog bezig zijn extreem rechtse imago uit de wereld te helpen.